به گزارش مشرق، محمدکاظم کاظمی ادیب و شاعر در صفحه اینستاگرامش نوشت: 

امروزه فرستادن پیام صوتی مرسوم شده است و به تنهایی ایرادی هم ندارد. بالاخره این هم یک نوع ارتباط است و گاهی حتی مهم‌تر و صمیمی‌تر از پیام متنی. در پیام صوتی لحن به خوبی منتقل می‌شود و صمیمت‌ها را بهتر می‌شود ابراز کرد. ولی این هم مثل همه امور دیگر آدابی دارد و ملزوماتی که باید رعایت کنیم.

شنیدن پیام صوتی وقت می‌گیرد و گاه به موقعیت مناسب هم نیاز دارد که سکوت باشد و صدای پیام مزاحم دیگران نباشد. پس وقتی پیام صوتی می‌فرستیم نباید انتظار داشته باشیم که شخص در همان زمان آن را بشنود و پاسخ دهد. اگر هم شخص پاسخ نداد یا دیر پاسخ داد، گله‌مند نباشیم. ممکن است در همان لحظه موقعیت مناسب نداشته و بعد از خاطرش رفته باشد.

محتوای پیام صوتی فقط با گوش‌کردن مشخص می‌شود. پس اگر پیام ما حاوی توضیحاتی است، بهتر است که ابتدا یک پیام متنی کوتاه بگذاریم و اصل مطلب را بگوییم و بعد توضیحات بیشتر را به صورت صوت بیان کنیم. یا چکیده و مطلب اصلی به صورت متنی هم بنویسیم. حداقل این که بیان کنیم که پیام ما دربارۀ چه چیزی است و چقدر فوریت دارد. این را که می‌شود در دو سه کلمه نوشت.

وقتی کسی پیام متنی به ما داده است، ما هم سعی کنیم پیام متنی بفرستیم. بالاخره باید توازنی در گفتگو برقرار باشد. البته اگر ناگزیر به پاسخ صوتی بودیم، می‌توانیم ضمن عذرخواهی، از شخص مقابل تأیید بگیریم. در هر حال کسب موافقت شخص مقابل و عذرخواهی به خاطر فرستادن پیام صوتی مهم است.

در نظر داشته باشیم که فرقی است بین درخواست و پاسخ. اگر درخواستی از کسی داریم نمی‌توان توقع داشت که شخص مقابل ملزم است پیام ما را گوش کند همچنان که نمی‌توان توقع داشت که الزاماً درخواست ما را اجابت کند. ولی کسی که به درخواست دیگری پاسخ می‌دهد، می‌تواند حداقل خودش را با این راضی کند که بالاخره من به شخص مقابل کمکی می‌کنم و پاسخی می‌دهم.

البته در بعضی موارد نیز الزاماً باید پیام صوتی فرستاد، از جمله جایی که شخص مقابل از از نعمت سواد یا بینایی محروم‌ است. طبیعتاً پیام را باید طوری فرستاد که شخص قادر به دریافت آن باشد.