در رابطه با مزیت‌های همکاری ها و مناسبات میان‌منطقه‌ای باید اشاره کرد که دولت ها با فهم توانایی‌های خود و دیگر بازیگران، با اذعان به منافع مشترک و وابستگی متقابل به همکاری مبادرت می ورزند. برای همین، افزون بر تقارن اقتصادی-سیاسی، شباهت های فرهنگی و تاریخی نیز حائز اهمیت است.
«دکتر محسن رضایی» از جمله نخستین صاحبنظرانی است که نزدیک به دو دهه پیش با طرح ایده «ایران منطقه‌ای» در کتابی با همین عنوان، حلقه گمشده سیاست خارجی ایران را توجه به ابعاد منطقه‌ای همکاری (البته متفاوت از الگوی نظریه‌های منطقه گرایی کلاسیک روابط بین المللی) می‌داند. در این راستا «ایران منطقه‌ای» ناظر به آرمانگرایی واقع بینانه و ارزش های فرهنگی و انقلاب اسلامی است که نه می‌تواند و نه باید محدود به مرزها باشد.
از طرفی، ایران منطقه‌ای ناظر و آگاه به توانمندی ها(مقدورات) و نیز محذورات و خصوصاً به منزله اولویت منطقه بر سرزمین های فرامنطقه ای است. از این جهت ایران منطقه ای بااتکا به وزن فرهنگی، اقتصادی و سیاسی ایران، می تواند نقطه ثقل منطقه و مطمئن ترین تکیه گاه سیاست خارجی ایران در عرصه بین‌الملل باشد.
ایشان در همین راستا بیان می کند که: «دشمنان ایران می‌دانند که مردم ایران در منطقه‌ای با ۵۰۰ میلیون نفر جمعیت و در پیوند با ۲۵ کشور دنیا زندگی می کنند که این کشورها سالانه ۸۰۰ میلیارد دلار تجارت دارند».
از این جهت ایران منطقه‌ای و جایگزینی راهبرد همکاری منطقه‌ای به جای راهبرد انتظار از غرب، می‌تواند تأثیرات مهمی نه تنها بر شکوفایی اقتصادی کشور، بلکه منطقه نیز داشته باشد.
بنابراین می‌توان گفت که یکی از مهمترین موانع تولید و بهبود وضعیت اقتصادی کشور، موانع بینشی و ذهنی کارگزاران و متولیان اجرایی کشور است که هرگونه توسعه و پیشرفت را از طریق غرب و از مسیر مذاکره و مصالحه راهبردی با آمریکا و اروپا می دانند. لذا در راستای تحقق شعار سال، به حاشیه راندن و کنارگذاشتن چنین نگرش و رهیافتی به ویژه در سیاست خارجی کشور می‌تواند خود از مصادیق «مانع‌زدایی» از تولید حسب منویات مقام معظم رهبری باشد.
جایگزین چنین نگرشی، راهبرد «ایران منطقه‌ای» دکتر محسن رضایی است که بااتکای به جایگاه فرهنگی، اقتصادی و سیاسی ایران، می‌تواند مطمئن ترین تکیه گاه سیاست خارجی ایران در عرصه بین‌الملل باشد.
1717
