فيلم سينمايي «هوانورد» ساخته مارتين اسكورسيزي روايتي از زندگي هاوارد هیوز هوانورد، مهندس و کارگردان آمریکایی سینماست كه با ساخت هواپیمای مشهور هیوز اچ-4 هرکولس نام خود را در تاريخ صنعت هوانوردي ثبت كرد؛ كاراكتري كه نقشش را لئوناردو ديكاپريو با تبحر بازي كرده و تصويري باورپذير و بسيار نزديك نسبت به اين شخص را ارائه كرده است اما فيلم تنها به بازي درخشان ديكاپريو خلاصه نمي‌شود و مثل همه آثار اسكورسيزي با يك اثر قابل تامل مواجه هستيم.

به گزارش «تابناك»؛ «هوانورد» تازه ترین فیلم مارتین اسكورسیزی تماشاگران خود را به سالهای بیست و سی میلادی و روزهای سخت، پرهیجان و جنجالی هالیوود می برد. این فیلم هم مثل چند كار قبلی فیلمساز همچون «گاو خشمگین» و «برو بچه های خوب»  یك اثر شرح حال گونه است كه براساس قصه زندگی یك شخصیت واقعی ساخته شده است. این بار توجه اسكورسیزی معترض و جنجالی به سمت هاوارد هیوز چهره پر سروصدای عالم سینما و هوانوردی است، كه نقش آن را در فیلم، لئوناردو دیكاپریو بازی می كند. كیت بلانشت و كیت بكینل هم در فیلم نقش دو بازیگر مطرح كلاسیك یعنی كاترین هپبورن و اوا گاردنر را به عهده دارند. دیگر بازیگران فیلم عبارتند از: آلك بالدوین، جان سی ریلی، آلن آلوا، یان هولم، جودلا و دنی هیوستن.

فیلمنامه فیلم هاوارد هیوز جوان را در حال كارگردانی فیلم مورد علاقه مارتین اسكورسیزی «فرشتگان جهنم» نشان می دهد. هیوز آن قدر شیفته هوانوردی بود كه مدتها صبر كرد تا شرایط خوب و درست، برای فیلمبرداری سكانس های فیلمش فراهم شود. قصه فیلم در سال 1946 تمام می شود، یعنی زمانی كه هیوز هنوز جوان و فعال بود. قصه فیلم كل زندگی هاوارد هیوز را در برنمی گیرد، بلكه برعكس ترجیح می دهد فقط بخشی از آن را به تصویر بكشد.

این بخش مربوط به سالهای اولیه زندگی او می شود، یعنی از اوایل دهه سی كه فیلم «فرشتگان جهنم» را كارگردانی می كند تا سال 1947 كه تست پروازی مشهور و رسوایی برانگیز خود را درسن 42 سالگی انجام می دهد. قصه فیلم در این ارتباط است كه چگونه هیوز جوان و ماجراجو از یك آدم معمولی، تبدیل به یكی از چهره های مطرح زمان خود شد. او پسر یك كاشف تگزاسی بود كه پس از مرگ، ثروت خود را برایش بجا گذاشت. هیوز به سرعت را هی لس آنجلس می شود تا در تهیه و تولید فیلمهای سینمایی سرمایه گذاری كند. در همین دوران است كه او چند فیلم مهم خود را تهیه و كارگردانی می كند، فیلملهایی كه اكنون لقب آثار كلاسیك سینما را گرفته اند.

اما علاقه هیوز فقط به سینما محدود نمی شد. او دلباخته هوانوردی و پرواز هم بود. این علاقه او را به سمت خلق یك هواپیمای تازه می اندازد كه در اولین پرواز خود، فرود خیلی بدی داشت و سقوط آن باعث یك جنجال رسانه‌ای شد. هیوز در دیگر رشته های اقتصادی هم سرمایه گذاری و فعالیت كرد، اما او را بیشتر از هر چیز به دلیل فعالیتهای سینمایی اش می شناسند. هاوارد هیوز در دو دهه آخر عمر از انظار عمومی فاصله گرفت و خودش را پنهان كرد. او پس از خریدن یك باشگاه در لاس وگاس، راهی یك هتل در بورلی هیلز شد. او كه یكی از بزرگترین ثروتمندان جهان بود، خودش را در یك اتاق كوچك حبس كرد و با این كار ثابت كرد كه ثروت همه چیز را برای آدمی به ارمغان نمی آورد. در یك كلام می‌توان گفت سفر طولانی او عاقبت به تنهایی و انزوا ختم شد.

اسكورسیزی علی رغم شكوه و جلال صحنه های عظیم و پرزرق و برق فیلمش، تلاش می‌كند این تنهایی و انزوای درونی را به تصویر بكشد. اسكورسیزی نشان می دهد كه او چگونه به ثروت رسید، فیلم ساخت، هواپیما خرید و تیتر اول روزنامه ها شد. شاید اگر او در سقوط یكی از پروازهایش كشته می‌شد، تبدیل به یك حماسه هم می‌شد اما تقدیر در این رابطه با او همكاری نكرد! مارتین اسكورسیزی تعمدا سالهای طلایی فعالیت هیوز را انتخاب كرده است. برای تماشاگری كه با پایان كار این آدم آشنایی دارد، دیدن آن روزهای طلایی حكم یك واقعیت تلخ را دارد. در تمام صحنه‎های فیلم می‎توان سایه سیاهی آینده زندگی این مرد را احساس كرد. با این حال فیلم فقط درباره هاوارد هیوز نیست. قصه فیلم هالیوود و آمریكای آن دوران را هم در پس زمینه خود به تصویر می كشد.

نقد خود و انتقاد از كارهای خویشتن همیشه كار مشكلی بوده اما اسكورسیزی با «دار و دسته های نیویوركی» نشان داد كه توانایی انتقاد از گذشته ها را دارد. البته این بار موضوع پیش روی او هالیوود و سینمای كلاسیك است. پس طبیعی است كه او كمی نسبت به قضیه مهربان باشد. فیلم در دو سطح حركت می كند و دو قصه مجزا و سرگرم كننده را همزمان با هم تعریف می كند. یك بخش قصه در این ارتباط است كه اوضاع برای هیوز روبه راه است و همه چیز مطابق میل او حركت می كند و بخش دیگر قصه در این باره بحث می كند كه همه چیز غلط و نادرست پیش می رود.

از این نظر فیلم همان راهی را می‌رود كه كارهای قبلی اسكورسیزی مثل «سلطان كمدی»، «گاو خشمگین»، «بروبچه‌های خوب» و حتی «كازینو» رفته‌اند. با نگاهی به فیلم به راحتی می‌توان متوجه شد كه اسكورسیزی دلبستگی خاصی به هالیوود آن دوران دارد. در بسیاری از صحنه‌های فیلم می‌توان این حس را احساس كرد. صنعت سینمای آمریكا و هالیوود از دهه پنجاه به بعد، هیچ وقت نتوانست به دوران طلایی ما قبل خود برگردد. از این رو نگاه فیلمسازان امروزی به آن دوران، نگاهی توأم با دریغ و حسرت و نوستالژی است.